Od pierwszych kart przeniosłam się do krainy zupełnie mi nieznanej i dałam się wciągnąć i ponieść atmosferze gorącej Palestyny. Obca mi kultura i miejsce wzbudziły ciekawość taką, że trudno było książkę tę odłożyć po przeczytanym rozdziale  dzieciom na dobranoc. Książka zawiera także informacje o orientalnych roślinach- „Z zielnika” oraz „słowniczek” terminów do każdego rozdziału. Moi synowie bardzo polubili tę książkę. Szczerze polecam

Historia o nieśmiałej żabie to historia dla Jasmin, jak pokonać nieśmiałość. W żabę została zmieniona królewna, która tak jak Jasmin, miała przepiękny głos i pięknie śpiewała, choć wstydziła się tego. Historia o człowieku i kogucie na księżycu, o bohaterskim kogucie, który uratował świat, służy za wyjaśnienie czemu odmierza się czas wedle księżyca, nie słońca. Jednocześnie też Mirjam stara się wspomóc braci Samiego i Mahmuda oraz ich matkę, których sytuacja pogarsza się po śmierci ojca. Ogród, dzięki któremu utrzymywała się rodzina, zaczyna popadać w ruinę, ale Mirjam nie pozwoli, by to dłużej trwało. Historia o słabowitym i chorowitym księciu Alim i trzygłowym smoku, którego pragnienie może wysuszyć Jordan jest dla Omara. Przypadkowe zasłabnięcie na targu okazuje się być wynikiem problemów z sercem. Pomóc może tylko zagraniczna operacja, ale rodzina Omara nie ma tyle pieniędzy… Kolejna bajka jest dla Sany, opiekującej się bezdomnymi psami. Hasan, młody szewc, wygnany przez zazdrosnych braci i tułający się po świecie, pewnego dnia ma przygotować maleńkie trzewiki dla królowej pszczół. Podejmuje się żmudnego zajęcia, które odmieni jego życie, choć jeszcze nie zdaje sobie z tego sprawy. Ostatni rozdział tłumaczy skąd wziął się zielnik Iman, ilustrujący książkę. Mirjam opowiedziała bajkę o tym jak Aida uwierzyła w siebie i nauczyła się czytać dzięki pomocy krasnoludka-dżinna, by pomóc Iman, zdolnej rysowniczce mającej problemy z nauką.

"Opowieści spod oliwnego drzewa"

Polscy turyści na Bliskim Wschodzie przypadkowo gubią książkę z bajkami. Ilustracje z pięciu polskich bajek są punktem wyjścia dla starej, mądrej bajarki Mirjam do opowieści, które snuje piątce dzieci w małej, palestyńskiej wiosce. Zadziwiająco dla czytelnika – opowieści Mirjam w niczym nie przypominają znanych nam historii. Bajarka doskonale dobiera opowieści, wskazując w nich drogę do rozwiązania kłopotów, trapiących dzieci. Niesamowita, szkatułkowa narracja o uniwersalności dziecięcych problemów.

„Rantis” to plastyczna, przejmująca i wiarygodna narracja o mieście, którego czar nie jest do opisania, ale autorka może zaczarować innych tym, co niewysłowione. To rodzinna saga, historia miejsc i zdarzeń, lekko w tonacji realizmu magicznego, ale w gruncie rzeczy zwracająca uwagę na szczegóły; mocno osadzona w rzeczywistości doświadczanej przez konflikty Palestyny. Ta książka to opowieść o wzruszeniach, inicjacjach, lękach, rozpaczy i znikaniu, które można zatrzymać w słowach. Symboliczna opowieść o tych, którzy żyją własnym rytmem, ale w gruncie rzeczy jest to jakiś rytm uniwersalny; tak toczy się prawdziwe życie. Gdzie? Między słowami, gestami i między tym, co niewypowiedziane. Bo to również historia o mocy milczenia i o tym, że słowa ratują od zapomnienia świat, ale nie mogą uratować tych, co zamilkli i nas do swego świata nie dopuszczają.

Aida Amer snuje opowieści niczym jedna z bohaterek jej książki, Miriam. Dziewczyna uwodzi całe Rantis swymi niezwykłymi historiami, dzięki którym to, co przeżywają jej słuchacze, nabiera nowego, innego sensu. Miriam to mistrzyni słowa mówionego i mistrzyni kamuflażu. Jest w Rantis bardzo widoczna, ale jej postać nie jest wyraźna. Tajemnicze odejście Miriam z tego świata to nie jedyne, o jakim przeczytamy. Tyle tylko, że to właśnie ona wprowadza nas w klimat Rantis takiego, jakim chciała go opisać Amer. Bardzo przecież konkretnie opisanego, a z drugiej strony przyjemnie wieloznacznego. W Rantis życie toczy się rytmem, w którym znajdziemy harmonię między szczęściem i rozpaczą. Rantis zostanie także mocno doświadczone przez historię i zniszczone jako azyl, bo przecież nic nie trwa wiecznie. Trwać zatem może w opowieściach – takich, jakie snuje Miriam. Wkraczając do palestyńskiej osady wielu historii i biografii, ocieramy się o bolesną przeszłość i próbujemy zrozumieć, co tak naprawdę się stało, że Rantis przestało istnieć. Widzimy też, ile pisarskiej siły Aida Amer wkłada w to, by wydobyć miasteczko z niebytu.

[...]

Autorka „Rantis” ukazuje bardzo żywą i istotną więź rodzinną. Jej bohaterowie są dużą rodziną, która wiele przeżywa tylko jako całość. Charakterologiczna mozaika w gruncie rzeczy pokazuje nam, jak wygląda los grupy skazanej na odejście w niepamięć. Amer siłą swojej opowieści ożywia ponownie tych, o których zapomnieli inni. Ożywia Rantis, pokazując siłę miasteczka. Choć ta proza wymyka się jakimkolwiek próbom zestawienia z tym, co już napisano i wydano, lektura dziwnie często przywoływała w mojej pamięci „Kraj, gdzie nigdy się nie umiera” Orneli Vorpsi. Prowincjonalna Palestyna jest jak Albania w tamtej opowieści – to miejsce życia wiecznego, gdzie śmierć jest dopiero początkiem. Początkiem opowieści, która nabiera kształtu, opowiadając losy tych, którzy sami już o sobie nie opowiedzą.

„Rantis” to także historia tożsamości. Sama autorka próbuje przejrzeć się w tym, co pamięta, co usłyszała czy zapisała. Jej opowieść ma charakter wyznania. Amer wydaje się mówić o tym, że wiele nie wie, wielu kwestii nie rozumie. Można jednak zrozumieć przeszłość, jeżeli napisze się o niej tak, jakby była wiecznie żywą teraźniejszością. Czas i jego upływ w prozie Amer z jednej strony mają znaczenie, z drugiej są tylko dodatkiem do zapisania na wieczność tego, co poddało się czasowi z jego okrucieństwem. Mądra, subtelna i wielowątkowa historia miejsca i tego, jak bardzo dane miejsce można umiłować.

"Rantis" Aidy Amer jest nostalgiczną opowieścią o miejscu, które znajduje się poza czasem i przestrzenią, a także o ludziach, którzy trwają na granicy świata rzeczywistego i świata fantazji.   Rantis to palestyńskie miasteczko, którego próżno by szukać na mapach. Wokół studni na rantiskim rynku, w cieniu starej oliwki, Aida Amer gromadzi wszystkich mieszkańców miasta, a wśród nich swych najbarwniejszych bohaterów: Miriam – lokalną Szeherezadę; Fatimę – znachorkę mądrzejszą od lekarzy; jednorękiego Jusufa Odiego – żartownisia, a jednocześnie sprawcę wielu nieszczęść; Hafeza – sprawiedliwego oraz prawego spadkobiercę imienia i bogactwa rodu Amer Khalaf; jego posłuszną żonę Ranię; namiętną i rozwiązłą Bośniaczkę Itydal; chorego z zazdrości Khaleda…   Aida Amer wraca do prywatnego raju utraconego, do palestyńskich korzeni, do rodzinnych opowieści, do miejsc dla niej najważniejszych. "Rantis", choć wyrosło z prawdziwych historii, jest fikcją pozwalającą Aidzie Amer ocalić najpiękniejsze familijne legendy. Jej powieść można śmiało nazwać orientalną odpowiedzią na latynoamerykańskie "Sto lat samotności".